Mage Guild Wars

Silver - misja łatwa -  #1

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]


Kiedy Silver wszedł na tereny Pergrande słońce leniwie świeciło zza kamiennej góry. Jednak nie paliło go w oczy. W oddali zaś mógł on dostrzec sylwetkę człowieka, który szedł w jego kierunku. Początkowa odległość między Silverem, a nieznajomą postacią to 30 metrów lecz z czasem zmniejszyła się. Samotnik miał czas by przyjrzeć się kobiecie. W gruncie rzeczy nikogo innego tutaj nie było.
    Kobieta miała na sobie sukienkę do kostek jednak rąbek był mocno nadszarpnięty. Najwidoczniej kobieta chodziła do lasu gdzie w tym rejonie jest ich tyle co makiem zasiał. Aktualna długość sukienki to do połowy łydki. Kolor jej ubrania zaś miał różne odcieni brązu, z przodu zaś przepasaną miała wielką torbę w ciepłym odcieniu zieleni. Torba przepasana była przez oba ramiona i biodra z obu stron. Najwidoczniej była ona czymś wypchana po brzegi. Szła wolno przed siebie, na stopach miała buty aż po same kolana w kolorze czerni. Kiedy dostrzegła Silvera uniosła głowę, miała zakurzoną i brudną twarz. Najwidoczniej skądś wracała. Mimo zmęczenia jej oczy lśniły i kiedy Silver w nie spojrzał wiedział, że spotkał kogoś dobrego. W końcu ona sama wyglądała jak ostatnie nieszczęście.
-Witaj nieznajomy, rzadko widuje tutaj podróżników. Zechciałbyś mi pomóc? - rzekła. Miała łagodny i przyjazny ton głosu. Kiedy podeszła bliżej Silver mógł dostrzec w torbie kobiety całą masę ziół i jakieś drewno. Tak właściwie nim zajrzał do środka poczuł zapach charakterystyczny dla ziół podobnym do mięty oraz lawendy.
-Wracam właśnie w stronę miasta, jednak brakuje mi jednego składnika, jednak sama sobie nie poradzę jak widzisz moja torba jest pełna, a ja zmęczona jestem już podróżą - powiedziała. To było widać i po jej twarzy jak i ubraniu, że przeszła kawał drogi, gdzie? To jest dobre pytanie.

Ostatnio edytowany przez Straznik 6 (2018-11-04 17:13:42)

Silver - misja łatwa -  #2

Kobieta była nad wyraz cierpliwa. Mimo, że podróż była ciężka i długa odczekała spokojnie chwilę by wysłuchać odpowiedzi nieznajomego. Wiedziała, że mógł jej odmówić, a ona poszła by dalej w swoją stronę. Stała lekko zgarbiona dlatego też mogła wydawać się niższa niż jest aktualnie. Jej torba zapewne też mało nie waży. Na jej ustach zawitał uśmiech kiedy nieznajomy zgodził się na jej prośbę.
-Znasz się może na zwierzętach? Poszukuje Eskanara, to rzadka rasa Jelenia z sporymi porożami, to co ma na głowie - wyjaśniła powoli. Rozumiała, że nie każdy znał zwierzęta, oraz ich rodzaje.
-W tych okolicach zostało ich niewiele, wiem, że w mieście można je zakupić albo... upolować jeżeli się wie jak. Mój dom znajduje się w Yubari dokładniej w Grocie mieszkalnej. Nazywam się Lilou ludzie w mieście mnie znają dlatego też nie powinieneś mieć problemów by mnie tam znaleźć - rzekła poprawiając swoją torbę.
-Jelenie żyją dziko więc ciężko mi powiedzieć gdzie mogą znajdować się teraz, jednak gdy sprawdzałam ostatnio ich położenie to były na Północnych Górach. Jednak... to miejsce jest zdradliwe i ludzie nie wracają stamtąd żywi. Wiem, że to co mówię może być ponad Twoje siły dlatego też nie będę zła gdy odmówisz - Kobieta mówiła powoli, jej głos był kojący i miły dla ucha. Mimo to ciężko pracowała i niekiedy chodziła nawet przez pół Pergrande dla kilku składników, które teraz miała w torbie. Poświęcała wiele dla tak niewielkiej sprawy.
-Wydaje mi się, że możemy najpierw spróbować w mieście, do niego w końcu mamy najbliżej - dodała na sam koniec. Wyprostowała się i poczuła jak kilka kości w jej kręgosłupie przeskoczyło niemiło aż skrzywiła się z bólu.

Silver - misja łatwa -  #3

-Dziękuje Ci młody człowieku. Więc ruszajmy - Kobieta naprawdę była szczęśliwa, że chłopak zgodził się na jej prośbę. Więcej na temat jelenia jednak dowie się dopiero na miejscu gdy będą już w mieście. Teraz jednak to kobieta poszła pierwsza. Robiła aktualnie za przewodnika dla Silvera o ile ten nie znał tych okolic. Jednak skoro to ona zaczepiła chłopaka czuła się zobowiązana by zaprowadzić go do miasta i tam gdzie mogą wstępnie kupić składnik. Kątem oka Lilou spoglądała na chłopaka czy za nią podąża. Nie szli za szybko, w końcu kobieta była zmęczona i miała za sobą kawał drogi do domu.
-Myślę, że na targowisku powinno być to czego szukamy - rzekła kobieta kiedy byli już w połowie drogi. W końcu targ nie był za duży, ale miał wszystkie najpotrzebniejsze składniki, które można tam kupić.

z/t dla Silvera do Targowisko

Po dosyć uciążliwej podróży, którą odbyłem przez moją skręconą kostkę, w końcu udało mi się dotrzeć na te tereny. Krajobraz niczym nie zmienił się od ostatniego razu. Dookoła widać było góry, które wydawać się mogło, że sięgały aż do chmur. Co jakiś odcinek widać było strome urwiska i całkiem sporą ilość kanionów. Było to miejsce odpowiednie dla mnie z tego względu, że było to można tak powiedzieć, totalne odludzie. Jeśli ktoś tędy przechodził to tylko dlatego, że musiał. Dzięki temu mogłem bez problemu odejść gdzieś na bok i zaszyć się w ten sposób, aby nikt mnie nie zauważył nawet jak tu ktoś będzie. Poszedłem między skały jednocześnie znajdując się na terenie z którego było tylko jedno wyjście, a dookoła ciągnęły się wysokie góry. Tutaj mogłem trenować nie zwracając tym samym na siebie uwagi. Mogłem tu także odpocząć, dlatego polubiłem to miejsce, jeśli miałbym być szczery. Nie chciałem tracić zbytnio czasu, bo nie lubiłem tego. Nie wiele więc myśląc zdjąłem swoją koszulkę i rzuciłem gdzieś na bok. Na sam początek postanowiłem uśmierzyć sobie ból, jednocześnie lecząc swoją nogę. Wobec tego położyłem na mojej kostce rękę, aby po chwili pojawił się magiczny krąg. Zamroziłem ją dookoła przez co teraz może się zagoić, a ja nie czując bólu mogłem bez problemu zająć się treningiem.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Vincent

Po tym wszystkim postanowiłem odpocząć. Położyłem się na ziemi zakładając moją koszulkę i nawet nie wiedząc kiedy po prostu usnąłem. Byłem na tyle zmęczony, że nawet nie wiedziałem w jaki sposób to się stało. Choć nie było się co dziwić. Energia którą zmarnowałem i ciężkie godziny intensywnego treningu sprawiły, że strasznie obciążyłem swoje ciało. Jednak to dobrze, bo w ten sposób moja energia zostanie całkowicie zregenerowana, a ja następnego dnia będę w stanie kontynuować to co zacząłem dzisiaj.


17.000 - 2.000 = 15.000 energii magicznej

Ostatnio edytowany przez Vincent (2018-11-15 20:38:47)

Kolejny dzień w tym samym miejscu powodował, że czułem się jakby zatrzymał się dla mnie czas. Sen i trening to były jedyne rzeczy, które robiłem w tym zacisznym miejscu. Nikt mi nie przeszkadzał, nic mi nie przeszkadzało. Miałem idealne miejsce do wzmocnienia moich mocy jak i samego ciała. Zauważyłem, że im więcej ćwiczę magię tym bardziej moje ciało zdaje się w lepszej formie. Czyżby dzięki treningowi magii wzrosła również moja sprawność? Słońce po raz kolejny świeciło jasno na niebie. Czułem się jakbym co chwilę miał deja vu, lecz nie było to dla mnie dziwne. Wziąłem głęboki oddech zamykając oczy, aby zasmakować rannego powietrza. Chłód drapał lekko w gardło co dało mi przyjemne uczucie, które zapewne da mi motywację do dzisiejszego treningu.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]
______________________________________
Akcept by Nihil


Padłem bezwładnie na ziemię, nie miałem nawet sił ruszyć ręką. Całe moje ciało było obolałe i zdrętwiałe. Ćwicząc tyle godzin pokazałem sobie, że potrafię. Że nie ma rzeczy niemożliwych. To ja jestem siłą i będę brnąć w nią dalej. Gdy nad tym się zastanawiałem ziemia stała się nagle dla mojej głowy jakby miękka. Oczy zaczęły się same zamykać, a ja przez lekko otwarte powieki widziałem rozmazany obraz gór i ziemi. Wyczerpałem moc na dzisiaj. Musiałem odpocząć. Nawet nie miałem siły się poprawić. Po prostu usnąłem.

Ranek powitał mnie ciepłymi promieniami słonecznymi. Sam nie wiedziałem czemu tak wcześniej wstałem. Może mój organizm przyzwyczaił się do codziennych treningów do wycieńczenia? Miałem tu zostać jeszcze tylko dwa dni, więc być może dzięki temu wzmocniło to moje ciało. Jak zwykle było gorąco, ale to mi nie przeszkadzało. Magia lodu sprawiała, że czułem się lepiej, bo chłodziłem swoje ciało. W dodatku miałem co pić, więc to też problemem nie było. Poza tym wystarczyło poczekać jeszcze dwa dni i w końcu odszedł bym stąd, a przynajmniej na jakiś czas. Chciałem skończyć to jak najszybciej, dlatego nie chciałem się ociągać. Wolałem skończyć to szybko.

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Akcept by Vincent

Kiedy skończyłem słońce jeszcze było na niebie. Chyba pierwszy raz udało mi się to tak szybko skończyć. Byłem wycieńczony, nie było co zaprzeczać, jednak czułem, że moje ciało się wzmocniło. Energia magiczna jakby się pomnożyła. Nie miałem na to dowodów, ale to czułem. Byłem coraz silniejszy i podobało mi się to. Położyłem się z lekkim uśmiechem na ustach, aby zaraz zamknąć oczy i pogrążyć się w snach o mej przyszłości.

Ostatnio edytowany przez Vincent (2018-12-06 22:42:16)

[Musisz być zalogowany, aby przeczytać ukrytą wiadomość]

Silver, misja prosta, post pierwszy.

Teren dość... niecodzienny. Z jednej strony pagurkowaty, pełen wzniesień i wyżyn, z drugiej bardzo spokojny i prosty, praktycznie zerowe odchylenia. Pagórków było pięć, prawie symetryczne względem siebie. Trochę różniły sięskalą, ale to raczej normalne. Bardziej interesująca była ta ,,płaska'' część krajobrazu. Znalazły się na nim dwa samotne drzewa, skurczone i zgarbione od słońca. Gdzieś tam, gdzie zajdzie słońce, w bardzo dalekiej odległości, widać było zarys osady. Mała wioska, prawdopodobnie rolnicza. Odludzie, raczej nikt się tutaj nie zapuści. Dzisiejszy dzionek był jednak trochę odmienny od wyobrażeń o braku żywych dusz na pustkowiu.
   Na rzadko używanych trasach widać wzmożony ruch tylko w okresie festynów, świąt i pogrzebów kogoś wpływowego. Kilka godzin temu, kiedy jeszcze słońce zasłonięte było górami, na horyzoncie zaczęły pojawiać się nietypowe środki lokomocji. Pierwsza była karoca, po kwadransie w oddali dało się usłyszeć rżenie konia. Dziwne? Z pewnością. Kolejna dorożka przejechała dość blisko młodego maga lodu. Dzięki tej sytuacji mógł wyłapać szczegóły, takie jak fakt zdobnictwa pojazdu. Na oliwkowym tle pięły się białe i brązowe gałązki, prawdopodobnie stworzone przez pojedyńcze pociągnięcia farbą. Kolory Pergrande, podobne pojazdy pewnie rozwożą ludzi po miastach. Co ciekawe, wszystkie z wymienionych pojazdów kierowały się w tym samym kierunku. Może smoki zaatakowały? Brak dymu na niebie, uciekałoby więcej osób. Wojna? Również marne szanse, ale kto tam wie? Równie dobrze mógł to być tylko nic nieznaczący przypadek. Po pojawieniu się dwóch kolejnych, identycznych dorożek, prawdopodobieństwo przypadku trochę zmalało.
   Piechórzy też się znaleźli, a jakże! Tylko jeden, ale zawsze coś. Niepodobne, by ranka spotkać kogoś beztrosko spacerującego po twardym, nieprzystępnym, kamienistym szlaku. Możnaby przypisać ten obraz halucynacjom, dość wysoki jegomość ubrany był w białą koszulę, jakimś cudem wyglądającą nacałkiem świeżą. Czerwone szelki chroniły brązowe spodnie przed upadkiem, czarne buty od panierki z piasku za nic w świecie nie wyglądały na czarne. Jedynie drobne fragmenty zdradzały ich prawdziwy kolor. Jeżeli już jesteśmy przy kolorach, to jego włosy bezsprzecznie pokrywała nieieska farbka do włosów. Były dość długie, związane w luźny kuc z tyłu głowy. Na ramiona zwisało kilka specjalnie przeoczonych pasm. Można powiedzieć, że próbował podkreślić swój kolor oczu. Źrenice bardzo przypominały ten mętny, martwy niebieski kolor farby. Nie było innego określenia na ten chłodny, trochę szarawy odcień granatowego.
- Hej, przyjacielu! -Rzucił w kierunku najbliższego i prawdopodobnie jedynego maga lodu w okolicy. Pomiędzy mężczyznami istniała odległość około 30 metrów. Mężczyzna prawdopobnie przemierzał trasę po drugiej stronie któregoś z pobliskich pagórków, dlatego mógł zostać zauważony dopiero przy tak lichej odległości. Już z tej odległości widać, że kulał. W niewielkim stopniu, jakby obcierał go lewy but, ale nie przeszkodziło mu to szybko dokuśtykać. Może potrzebuje pomocy?
- Ja już wiem, że nie dam rady dotrzeć do kolejnego punktu stardowego. W umowie było, że możecie pomóc za drobną opłatą. Mógłbyś mi pomóc? Proszę, nawaliła mi maszyna i nie jestem w stanie dalej grać. - Westchnął zrezygnowany, siadając na dość dużym kamieniu. Ukrył twarz w dłoniach, jakby załamany swoją sytuacją. Pomijając pomylenie maga lodu z kimś innym, to całkiem porządny staruszek. Oferował klejnoty za pomoc, było to  dość nieodpowiedzialne i naiwne. Dobry złodziej okradłby kalegiego starca i zostawił na pastwę losu.

Silver, Misja Prosta, Post Drugi.

Staruszek przetarł oczy, jakby chcąc w ten sposób wyostrzyć sobie obraz. Metoda niezbyt skuteczna, ale jedyna. Musiał się przecież upewnić, że nie jest to obraz podsunięty przez wyobraźnię.
- Domyślam się, że nie jesteś z organizatorki. - Potrzebował chwili na połączenie kilku faktów. Mieliby przecież jakieś oznaczenia, formalny strój, większą ilość bagażu. - Wybacz najście, z oddali wyglądałeś jak ktoś znajomy. Jestem profesor Hope… i w sumie, to mam kryzys wieku średniego. - Niebieskowłosy wzruszył ramionami, uśmiechając się przy tym krzywo. Szereg perlistobiałych ząbków mógł świadczyć, że ktoś tutaj dba o swój wizerunek. Dobrze zgrało się to z resztą wyglądu jegomościa, który właśnie rozglądał się dookoła.
- Moja maszyna uległa wypadkowi i byłem na tyle lekkomyślny, że spróbowałem przejść pieszo. Nikomu nie chce się naprawiać starych pojazdów, części trzeba sprowadzać z odległych światów... Jeszcze ta noga, okropieństwo. Pomógłbyś mi trafić do jakiejś większej osady ludzkiej? Może być wioska. - Wytłumaczył swą sytuację, trochę ponarzekał i poprosił o pomoc. Nadal nie padły odpowiedzi na kilka podstawowych pytań, takich jak cel podróży, dlaczego nikt ze współuczestników go nie zabrał i dlaczego ktoś w tym wieku decyduje się na piesze wycieczki?
Gdzieś na tle nieba widać było balon. Bardzo zmyślny sposób lokomocji, biały obłoczek niepasujący do reszty skąpej ilości obłoczków na niebie. Może miał jakiś związek z niebieskowłosym? Mężczyzna grzecznie siedział na kamieniu, wyczekując jakiejkolwiek odpowiedzi. Na linii horyzontu zarysowały się kontury niewyraźnych, skalnych budynków. Podróż w tamtą stronę mogłaby potrwać kilka godzin.
- Wydaje mi się, że jesteś podróżnikiem. Prawdopodobnie magiem, nie mam pewności. Prawdopodobnie odwiedzisz miasto prędzej niż ja. Czy mógłbyś wykonać dla mnie małe zlecenie? - Nieznaczenie  nachylił się w stronę młodszego od siebie, zniżając głos do konspiracyjnego szeptu. Prawdopodobnie jesteście podsłuchiwani przez kamienie, innego wytłumaczenia przejścia na szept nie ma. Mogło to być odwodnienie, ale to mniej pasuje do atmosfery dzisiejszego poranka. Może to sen?

Silver, Misja Prosta, Post Trzeci

- Pozwolisz, że skrócę historię do kilku zdań? Dziękuję. - Staruszek uznał brak natychmiastowej odpowiedzi przeczącej za zgodę. Kąciki ust zadrgały, jakby jednocześnie chciał się uśmiechać i zrobić smutną minkę. Ostatecznie został przy sznurowanym, niepokazującym zębów uśmiechu. Rozprostował plecy nagięte uginaniem się podczas szeptania(obecnie również nie szeptał).
- Dostałem kilka tygodni urlopu i już po dwóch dniach miałem dość braku zajęcia. Z Magnolii ruszał rajd organizowany przez jakąś organizację, nie pamiętam już nazwy. Takie typowe zawody! Pokonać duże odległości, znaleźć kogoś, kupić coś za odpowiednią liczbę klejnotów, szukać wskazówek i tak dalej. Polecam, pewnie dla magów istnieje dużo ciekawsza alternatywa. Byłem w czołówce... szkoda. - Spowiadał się z lekkim... rumieńcem? Prawdopodobnie było mu głupio, wygłupił się z szeptem i miało to być odebrane jako dobry żart. Może nowe pokolenie naprawdę bawią inne tematy? Bycie niezrozumiałym to nieprzyjemne uczucie, nawet w tak błahej sprawie jak żart.
Mężczyzna rozejrzał się, wypatrując oznak życia i innych uczestników zabawy. Jedynie balonik w oddali, nikt nie nadjeżdżał. Czołówka musiała mocno oderwać się od reszty rajdu, a może to byli jedyni uczestnicy? Prawdopodobnie nie byli ostatnimi, wtedy jegomość by się nie rozglądał.
- Teraz myślę, że trochę to przerysowane i po prostu... dziwne. Nieważne, zapłacę jakoś za swoje błędy. Noga mnie już nie boli, możemy ruszać. - Oznajmił, żwawo podrywając się do pionu. Fakt faktem, kuśtykał już trochę mniej. - To jak, chłopcze? Pomożesz mi znaleźć najbliższą wioskę? Tam będę mógł w spokoju odpowiedzieć na większą ilość pytań i zaproponować Ci zadanie. Nie będzie spektakularnie trudne, w końcu jakoś dajesz radę przebywać w moim towarzystwie... - Kolejny słaby żart? Prawdopodobnie. Wyglądał jednak na takiego, który może zaproponować ciepłą sumę za zadanie.

Silver, Misja Prosta, Post Czwarty.

Palce prawej dłoni niepewnie zacisnęły się na pasmach naoliwionego zarostu. Można powiedzieć, że mężczyzna był elegancki, ale trudno utrzymać elegancję w tak nieprzyjemnym klimacie. Uznawszy wizję morderstwa za kolejny z żartów między osobliwą dwójką, profesor Hope wsadził dłonie w kieszenie swego ubrania i ruszył w tylko sobie znanym kierunku.
- Patrz, dym.... - Wytłumaczył swój wybór, wskazując wzrokiem cel przed nim. Pomiędzy Pagórkami dało się zobaczyć smugę dymu, prawdopodobnie pochodzącego z dość dużego ogniska. Mężczyzna nie odpowiedział sobie na dość fundamentalne pytanie, powinno nadejść już jakiś czas temu. Kto pali ognisko w tak upalny, słoneczny dzień? Jakiemu celowi służy? Po przejściu około dwóch kilometrów może uda się poznać odpowiedź, tyle zajmie okrążenie dość stromej górki zza której widać rozpływające się na powietrzu resztki. Było to zdecydowanie bliżej niż dreptanie w widoczne gdzieś na horyzoncie kształty wyglądające jak domki, to równie dobrze mogą być tylko skały. Niedoszły rajdowiec wziął sobie słowa o zabijaniu na tyle poważnie, że nie wychodził z inicjatywą rozmowy. Czy stało to na przeszkodzie do używania aparatu mowy?
- Nakusenai negai wo kizande-de... - Nucił co jakiś identycznie brzmiącą zwrotkę w obcym języku, co jakiś czas spoglądając na maga. Prawdopodobnie przestałby w chwili grożenia nożem bądź inną bronią. Pięści też byłyby wystarczające.
- Cóż... czegoś takiego się nie spodziewałem. - Przyznał, kiedy wasz dymiący cel był już widoczny. Na małym, wyrównanym poletku w najlepsze trwało ognisko, tylko nikt przy nim nie świętował. Otoczone kamieniami do bezpieczeństwa, z mnóstwem siana i słomy w środku, mogło liczyć sobie jakieś 2 metry średnicy. W samym środku stał pal, podtrzymując przy tym całą konstrukcję. Mężczyzna przyśpieszył kroku, widocznie zainteresowany tym znaleziskiem. Ogień już przygasł, było zdecydowanie więcej dymu niż płomyków. W suchych trawach znajdowało się kilka dóbr, takich jak spalone już ubranie, zdeformowany zegar, (prawdopodobnie) zwęglone owoce. Pomijając specyfikę, palenisko było oddalone o jakieś kolejne dwa kilometry od położonej w zagłębieniu wiosce, przytulonej z każdej strony wysokim drzewem. Wyglądała na żywą, sielankową atrakcję. Z tej odległości nie było widać ludzi, ale na polu nieopodal kłębiło się od czarnych, siwych i pasiastych kóz.
- Powinnyśmy tam zejść? - Dopytał mężczyzna, przysiadając na kamieniu. Miał jakiś talent do znajdowania na tyle płaskich, nienagrzanych słońcem. Palenisko wydawało mu się dość... nieprzyjemne, tajemnicze.

Ostatnio edytowany przez Straznik 5 (2018-12-22 18:02:14)

Silver, Misja Prosta, Post Piąty.

Profesor kiwnął głową, w swoim tempie kierując się w dół.  Z górki schodzi się o wiele szybciej i przyjemniej, ale tym razem nie było żadnego podśpiewywania. Teren porasta gęsta, zżółkniała trawa. Była dość wysoka, pięła się do wysokości połowy uda. Luźno powiewała na wiaterku, ale to nie wszystko. Sprawniejsze oko zauważy, że jest zwyczajnie wydeptana w mniej-więcej prostej linii od paleniska do wioski. Jeżeli już przywołujemy osadę, to warto powiedzieć coś na jej temat. Już z daleka było widać, że skupiona jest wokół czegoś na podobiznę lasku, głównie porośniętego wysokimi i rozłożystymi drzewami. Część z nich z pewnością dawało źródło pożywienia ludności.

LAVEN

Powitała was tabliczka, całkiem dobrze trzymająca się na metalowym pręcie. Od dołu widać pewne uszczerbki, prawdopodobnie ktoś próbował go wyrwać. Domki były drewniane, kilka z nich zbudowano z kamienia, jeszcze inne; łączyły się z drzewami i były ich integralną częścią. Zaraz po przekroczeniu pseudo bramy opartej na drewnianym łuku, znalazło się kilka ciekawskich spojrzeń. Typowa ludność królestwa Pergrande, bardzo podobne włosy, karnacja i stylizacja. Można powiedzieć, że wyglądali jak rysunki tego samego autora. Autora, który szukał idealnie wyglądającej postaci i po przyjrzeniu się szkicowi po odrzucał go w kąt, próbując narysować postać jeszcze raz, ale lepiej. Eksperymentował z fryzurami, niektóre postacie były męskie, inne żeńskie, w różnym wieku... 
- Nie wyglądają groźnie. - Mruknąl cicho staruszek, rozglądając się uważnie, ale nie nazbyt wścibsko. Widocznie to wystarczyło, w końcu nie często pojawia się tutaj ktoś nowy.
- Hej, to niegrzeczne! - I tak oto drobna grupka zainteresowanych, taka jak pani siedząca przy oknie i pan grzebiący w ogródku, wrócili do swoich czynności po usłyszeniu uwagi. Ku dwójce nowych zbliżała się młoda, smukła kobieta. Była dość niska, prawdopodobnie zabijała za wspomnienie o tym. Chodziła w dość luźnych ubraniach, takich jak brązowa spódnica i podkoszulka z tego samego materiału, wyglądającego na coś pokroju wełna. Czego oczekiwać po ludziach, wokół których wioski biega trochę rogatych ssaków? Czarne, mocno pofalowane włosy związała w  dwa cienkie warkocze na szczycie głowy. Wyglądała na kogoś ważnego. Jej czujne, migdałowe oczy dyskretnie przeleciały po każdym z nowoprzybyłych bez zatrzymywania się na jakimś elemencie. - Julivet, prawie sołtys. - Przedstawiła się, zapraszając ,,gości''  na drewnianą ławkę w cieniu. Była dość masywnym, czarnym meblem. Sądząc po pęknięciach; również dość starym.
- Tak właściwie, to szukam jakiegoś medyka... - Zaczął profesor po przedstawieniu się jako Eman Hope. Usiadł na przeciwległym boku ławki, wyciągając ranną nogę do przodu. - A mój towarzysz musi szybko trafić do stolicy. Sama rozumiesz... młodość, miłość. - Zaśmiał się, doszukując się jakichś potwierdzeń ze strony maga. Prawdopodobnie znowu coś kombinował, chyba nie był do końca szczery... Ale obiecał, że powie więcej szczegółów! Wszystko przed nami.
- Medyka da się załatwić, mój ojciec jedzie jutro ze zbiorami... Chyba nawet byłby dla was nocleg. - Przedstawiła scenariusz dziewczyna, drapiąc się przy tym po karku. - Potrzebujecie czegoś? -- Skierowała pytanie w stronę maga, całkiem miło się uśmiechając.

Silver, Misja Prosta, Post Szósty.

Dziewczę nie kryło zdziwienia, podczas gdy staruszek zakłopotał się lekko. Podrapał się gdzieś w okolicach karku, obrzucając prawie-sołtyskę ciepłym śmiechem. Ta, z lekko otwartymi ustami, spoglądała to na profesora, to na maga.
- Ah... chłopak nie lubi konspiracji. - Julivet nieznacznie odsunęła się od niebieskowłosego, widocznie i ją również troszkę zniechęcał. Hope nic sobie z tego nie robił.
- To ja może już zaprowadzę gdzieś na nocleg? Musicie być Panowie bardzo zmęczeni. - Wtrąciła się starszemu stażem w słowo. Pewnie miała jakieś obowiązki, dzień na wsi to dużo do roboty. Poderwała się rześko, dość szybko przerabiając nogami udała się w tylko sobie znanym kierunku. Przechodziła przez plątaninę domków, co jakiś czas odwracając się w tył by sprawdzić stan prowadzonych gości. Domki były budowane w tym samym stylu, każdy odróżniał się od innego detalami. Rytem na ścianie, odcieniem farby(dominował zielony), zdobionymi poręczami. Dość mało ludzi na zewnątrz, większość siedziała w domach. Pora obiadowa? Być może, in głębiej, tym bardziej można było wyczuć zapachy przeróżnych korzennych potraw. Z domków dochodziły głośne gwary rodziny, z reguły utrzymane w miłym gronie.
- To będzie tutaj. - Zatrzymała się pod małym, piętrowym domkiem, do połowy skrytym w drzewie. Nierównomierne, kamienne ściany pokrywała zgniłozielona zieleń. Niczym specjalnym się nie wyróżniał, może tylko kogucik na dachu. Stojący na jednej łapie ptaszek zwracał się dziobem do zachodu. W środku? Minimalizm, ale wszystko pokryte wygodną dla nóg, miękka wykładziną w dwóch kolorach; czarnym i mlecznobiałym. Wymieszane niedokładnie przypominały zeberkę. - Przeprowadzam się tutaj i nie mam jeszcze nic poza wykładziną, dywanikami do spania i kompletem poduch. Za domkiem mam już ogródek, pewnie coś sobie znajdziecie. - Przedstawiła sytuację, udając się na górę po zniesienie dwóch zwiniętych dywaników, po rozwinięciu metr na dwa. Bardzo wzorzyste, centkowane, prawdziwa tęcza. Wyglądało jak praca dziecka z nieograniczoną ilością farby które postanowiło nanieść każdy odcień.
- Anioł... - Na taki komentarz tylko mocniej się uśmiechnęła, pokazując dość wyraźny uśmiech.
- Teraz muszę już niestety iść, przyjdę do was wieczorem. -Obiecała, kierując swój wzrok na maga. Zdecydowanie polubiła go bardziej od profesora. Swoją drogą, ciekawe czego wykłada. Ile zapłaciliby uczniowie za zabicie tak irytującego profesora?
- Tak jak obiecałem... opowiem Ci o zadaniu. - Rzucił, zaraz po wyjściu aniołka. Usiadł przy oknie, rozwijając przy tym swój dywanik. -Ile potrzebujesz za dostarczenie listu na statek w najbliższym porcie?

Silver, Misja Prosta, Post Siódmy.

Starszy pan uśmiechnął się na krótko po usłyszeniu tak ładnej sumy. Prawdopodobnie oponowałby gdyby w jego głowie nie odbijały się słowa o możliwym ukatrupieniu go za brak odpowiedniej zapłaty. Ech, Ci młodzi i krzepcy magowie.
-Oh, siedem tysięcy? - Powtórzył, chcąc być pewny co do ceny za usługę. Poklepał się po kieszeniach, nie szczędząc przy tym miłego uśmiechu. Oczywiście, po pewnym czasie zaczął on zdradzać nieznaczne zakłopotanie, z czasem coraz większe.
- Ha! - I tak oto gdzieś z zakamarków wydobył swoje pióro. Dość dziwny przedmiot jak na coś do noszenia w kieszeni, ale nie ma co oceniać. - Wiesz, że nie mam przy sobie takiej sumy. - Rzucił niepewnie, trochę zaniepokojony własnymi słowami. - Ale nie myśl, że zapłacę kiedy indziej. Bez urazy, ale wyglądasz na podróżnika tak jak ja. Trochę ciężko podróżować bez pieniędzy, dlatego chciałbym zapłacić najszybciej jak to możliwe. Mój brat, bo właśnie on jest kapitanem, będzie mieć dla ciebie odpowiednią sumę. Dopiszę to w liście, tylko musimy znaleźć papier. - Wypowiedział się, prawie jakby wymyślał historię z bratem na poczekaniu. W końcu skąd pewność, że ,,brat'' akurat będzie posiadać taką ilość klejnotów? - Szkoda, że tyle wydałem na przewóz pojazdu... Idę coś zjeść. - Zakończył rozmowę, podnosząc się przy tym. Rozmasowawszy swoje plecy powoli wyszedł z domu, udając się do pokoju widocznego już z okna.
Rośliny otrzymały bardzo korzystne warunki do wzrostu. Korona drzewa chroniła je przed spaleniem, konewka informowała o częstym podlewaniu. Zwieziono tutaj specjalną, bardziej żyzną ziemię i wyrywano chwasty. Do perfekcji trochę brakowało, ale chyba można to wybaczyć? Dorobek ogródka to głównie czternaście krzaczków rosnących na środku. Prawie metrowe, wyglądające na miniatury drzewek, ukrywały między swoimi liśćmi dość dużo soczystych, ciemnobordowych owoców. Więcej jadalnych roślin? Proszę bardzo; grządka marchewki i małe drzewko przypominające gruszkę z trzema dorodnymi owocami. Niedługo będzie wieczór, słońce prawie stykało się z wierzchołkami wyższych domostw.

Silver, Misja Prosta, Post Ósmy.

Wioski bywają o wiele cichszymi lokacjami od miast, przynajmniej tak było w tym wypadku. Cisza, nieprzerywana nawet stukaniem zegara. Właścicielka będzie musiała się zaopatrzyć w ten cud techniki. Jedynym odgłosem docierającym do młodego maga był szelest liści zza otwartego okna. Co jakiś czas dochodziło do tego pomrukiwanie staruszka, widocznie zadowolonego z owoców.
  Najczęściej takie sielanki przerywają jakieś głośne, niespodziewane wydarzenia. Ktoś był zbyt mało uważny i dość nieprzyjemnie zamknął za sobą drzwi.
- Gome, nie chciałam cię budzić, czy coś.... - Przyznała dziewczyna, lokalizując wzrokiem Silvera na podłodze. Komuś zeszło się dość długo na rozmyślaniu, skoro pani Prawie-Sołtys oświetlała sobie świat lampą. Mdłe, jasnożółte światło zdradzało, że ktoś tutaj postanowił zadbać o gości. Półokrągły, wiklinowy koszyk wypełniło mnóstwo atrakcyjnych dóbr. Butelka mleka, prawdopodobnie owczego, kilka bułek, słoiczek czegoś ciemnego i gęstego, po zapachu można posądzać go o bycie dżemem. Co do samej kobiety, to warto zauważyć jej zmianę wyglądu. Włosy związała w kitę, zostawiając luźno pojedyncze pasmo w grzywce. Zakręcony loczek wcale nie opadał prosto na twarzy, spokojnie opadał na bok po czole, prawie stykając się z uchem i stamtąd odbijając prosto w kierunku ziemi.
- Musiałam zamknąć drzwi nogą i tak jakoś wyszło. - Wzruszyła ramionami, odstawiając koszyk na podłogę i lampę na parapet. - Twój... znajomy dał mi to. - Między bułeczką a butelką leżał list w białej kopercie i jeden mniejszy, doczepiony do koperty. Juli wyciągnęła kawałek papieru i położyła na wykładzinie. - Teraz leży na trawie i patrzy w gwiazdy, dziwny jest. Ja muszę zająć się braćmi, nie będę przeszkadzać. Odpocznij, wyglądasz na padniętego. Bez urazy! - Ostatnie dwa słowa rzuciła dość pośpiesznie, lekko się przy tym uśmiechając. Wioska wyglądała całkiem dobrze, przynajmniej przez okno.  Nie było tutaj lamp, za to mnóstwo światełek w czerwonym, rudym i jasnozielonym kolorze. Coś jak lacrimy, tylko w mniej doskonałych formatach. Miasto nocą oświetlały... porosty na drzewach. Wiwat fluorescencjo!

Silver, Misja Prosta, Post Dziewiąty.

Policzki dziewczyny nabrały nieznacznie ciemniejszego zabarwienia, zupełnie jakby sama natura postanowiła podkreślić jej urodę naturalnym makijażem na licach. Zamiast do wyjścia, jej smukłe nogi zaprowadziły ją w kierunku parapetu. Przysiadła na nim, jedną nogą wystając poza przestrzeń pokoju.
- To zabrzmiało jak tekst lekko podpitego kawalera na weselu, ale było miłe! - Przynajmniej była szczera. Rozpuściła włosy, uwalniając ciemnoczekoladową plątaninę fal. Gładko opadły na plecy, ramiona i klatkę piersiową.
- Przedstawiłeś mi się? Chyba nieee. - Pokręciła głową na boki, próbując sobie przypomnieć ten szczegół. Przez to, że musiała przestawić źródło ognia na coś niżej położonego niż ona sama, światło dość dobrze oświetliło dolną partię jej twarzy. Charakterystyczne kły w stylu ,,wampirków'', urocza wada zgryzu. Obserwowała gwiazdy i multum światełek na drzewach. Uroczy krajobraz, jakby plamy farby na czarnej kartce. Przekręciła głowę w stronę rozmówcy.
- To jak, Panie Tajemniczy? - Zaczęła dość optymistycznie. - Podasz mi bułkę? Przez to celebrowanie też mało zjadłam. - Poprosiła z uśmiechem, widocznie niechętna do ruszania się z wygodnego miejsca. Machała powoli nogą, co jakiś czas dyskretnie pociągając za spódnicę w dół. Nie chciała pokazywać nic ponad połowę uda, to niezbyt kulturalne.
- Taka nasza lokalna tradycja, wkurzamy do palenisk części przeszłości. Wiesz, pamiątki po byłych i inne takie. Podobno pomaga zapomnieć, ale nie próbowałam. - Widocznie potrzebowała się wygadać. - Jako córka sołtysa, mam trochę obowiązków w święta. A w ogóle... to smacznego. Skupiłam się na sobie, odciągam cię od jedzenia swoją paplaniną. - Skrytykowała samą siebie z lekkim uśmiechem. Przeniosła się z okna na podłogę, plecami do ściany całkiem niedaleko maga. - A jaka jest twoja historia, nieznajomy?

Silver, Misja Prosta, Post Dziesiąty.

Dziewczę wysłuchało minihistorii z ciepłym uśmiechem i skupieniem. Oderwała połowę pszennej bułki i bez ostrzeżenia wsunęła do ust. Wyglądała z tym uroczo, trochę jak chomik. Zadziwiający kęs, jak na tak drobną postać. Co ciekawsze, ani trochę przy tym nie nakruszyła. Nastała głucha cisza, dało się usłyszeć dźwięk przełykania.
- Raczej zapamiętam imię. U nas średnio byłoby z jakąś ciekawą misją, chyba... - Odezwała się zaraz po pierwszej dawce posiłku. Zamyśliła się na chwilę, patrząc gdzieś w bok. Jakby próbowała sobie coś przypomnieć. Zmrużyła oczy, pochyliła się nieznacznie do przodu... a potem machnęła tą samą ręką, w której przetrzymywała resztę pieczywka. Z zaprezentowanymi zdolnościami pokazała, że szybko się jej pozbędzie. - Nieważne. Już masz jedną misję, nie powinnam cię w nic angażować. - Prawdopodobnie nie ujawni już nic na ten temat. Nie tyle ze zwykłej niechęci, ile z zapchania się kolejną porcją pieczywa. Mniej łapczywą, bo wynosiła już tylko ćwiartkę z całej bułeczki.
- Najchętniej poszłabym spać, tylko że muszę posiedzieć z rodzeństwem. - Przyznała, osuwając się do pozycji leżącej. Ręce Julivet znalazły się tuż pod jej głową, przymknęła oczy i po raz kolejny suszyła ząbki w uśmiechu.
- Wiesz co... mogłoby być miło gościć cię kiedyś. Będę mieć skończony dom, nakarmię Cię czymś lepszym niż to i prześpisz się w wygodnym łóżku. - Wyliczała na palcach możliwości. Miała całkiem zadbane dłonie jak na kogoś, kto pracuje na wsi.
Bardzo niechętnie, z pomrukiem niezadowolenia, przeszła do siadu, a stamtąd odepchnęła się dłońmi zza pleców i już była wyprostowana. Ustała bardzo blisko swego gościa. Ba, nawet ustała nad nim! Okrakiem, tak nad jego łydkami. Wyciągnęła dłonie w stronę maga, chociaż wyglądało to trochę jak rozprostowywanie kręgosłupa. Wystawiła jedynie palce wskazujące, kierując je pionowo w dół. - Ja już pójdę. Wyśpij się, droga do miasta jest ciężka. - Rozkazała po przyjacielsku, nachylając się bardziej i głaszcząc po białej czuprynie. - Słodkie, ja się śpieszę, małe darmozjady czekają. - I tak udała się do wyjścia, kończąc ostatni kawałek bułki. Na spokojnie można ją dogonić w razie potrzeby. Wyśledzić też by się dało, w końcu na zewnątrz jest stosunkowo jasno. Odwróciła się na pięcie, ostatni raz oglądając się za całkiem przyjemnym towarzyszem rozmów. Czy to na pewno było ostatnie spotkanie? Normalnie w takich warunkach gra jakaś smutna muzyczka, tutaj tylko jakiś owad zabrzękał w oddali.